Ik ben in rouw
Op deze laatste dag van het jaar schrijf ik deze blog. In het Nederlands, want in het Nederlands kan ik mij beter uiten.
Ik ben in de rouw. Een heftige titel tussen alle mooie kerst en feestdagen berichten die ik voorbij zie komen op Instagram. Ik besef me dat ik momenteel helemaal niet zo gelukkig ben. Ik zie veel blije fotografen die dankbaar zijn voor alle klanten en mogelijkheden die zij hebben gehad afgelopen jaar. Ik zie gelukkige mensen die met familie en vrienden de kerstdagen hebben gevierd. Ik zie gemotiveerde, ambitieuze ondernemers die hard van plan zijn om er van 2025 een nog beter jaar van te maken.
En ik? Ik voel mij verloren.
2024
Ik loop al dagen met het idee in mijn hoofd om een blog te schrijven. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Laat ik beginnen bij het jaar 2024, want daar gaat het immers om. Een terugblik is goed om te voelen waar je naartoe wilt.
Als ik door mijn agenda van de eerste helft van 2024 scroll, zie ik dat ik plannen had. Ik heb veel fotoshoots gepland staan, workshops, nieuwe TFP shoots zoals concertfotografie waar ik me in wilde verdiepen. En ik zie ook veel trips naar Spanje staan. In februari 2024 de eerste. Vanaf mijn eerste bezoek aan Andalusië, is er iets veranderd. Er is een gevoel aangewakkerd. Ik kan het omschrijven als 'thuiskomen'.
Ik ben geboren in het Midden Oosten en ben vanaf basisschool leeftijd naar Nederland verhuisd. Mijn vader ging daarna in de Frans-Belgische Ardennen wonen en daar heb ik veel tijd doorgebracht. Ik merkte dat Andalusië veel lijkt op een combinatie van die twee omgevingen. Veel Oosterse invloeden en een natuur zo mooi! Geen wonder dat ik me hier direct thuis voelde.
Het idee om naar Spanje te verhuizen was ontstaan. Echter speelden angst, onzekerheid en zelf-sabotage op. Vanaf het moment dat ik begon te denken in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden begon er echt iets te stromen. "Wat als het wel lukt?"
En het lukte. We gingen half augustus een avontuur aan. We verhuisden, voor in ieder geval een jaar, naar Spanje. We vonden een prachtige Cortijo, vlakbij een klein dorp, midden in de bergen van de Alpujarras.
Dat leven is niet voor iedereen weggelegd. Het leven in de bergen is andere koek. Het is, letterlijk, niet de meest makkelijke weg. Maar als je kijkt naar mijn leven, is dat ook niet de route die ik normaliter neem.
Het leven hier geeft je versnelde inzichten, houdt je een spiegel voor én confronteert je met je relaties en wat er toe doet in het leven. Het is een grote rollercoaster geweest van ups en downs, emoties, twijfels en inzichten.
Alle foto's zijn genomen met een iPhone
Fotografie depressie
Fotografie kwam helaas wel op een laag pitje te staan. Ik twijfelde veel of dit nog wel was wat ik wilde doen. Ben ik wel een 'echte' fotograaf? Is het wel een echte passie? Want als het een echte passie zou zijn, als ik fotograaf in het diepste van mijn hart zou zijn, waarom had ik dan twijfels en waarom kon ik het niet opbrengen om die camera te pakken? Sterker nog, ik kreeg afkeer voor mijn camera. Alsof het iets smerigs was. Vaak wilde ik zelfs geen foto's maken met mijn telefoon. Geen posts maken voor Instagram, zelfs Instagram en Facebook accounts verwijderd. Ik had geen doelen meer en begon me af te vragen wie of wat ik was zonder camera.
Ik bedacht me dat de industrie me niet zou missen, met miljoenen fotografen waaruit iedereen kan kiezen. Wat zou ik nog kunnen toevoegen aan die wereld? Alles wat ik eventueel zou willen doen is al gedaan of wordt al gedaan, wat is het nut dan om de poel te bezetten?
Een fotografie depressie zou je kunnen zeggen.
In het moment zijn
Doordat ik niet wist welke richting ik op moest, besloot ik iets anders te doen, namelijk: niets! Ik wilde 'gewoon' in het moment leven. Aandacht geven aan mijn gezin, de vrienden die we hier hebben gemaakt en het leven in de natuur met onze dieren op onze berg. En dat is wat ik deed. Twee dagen werkte ik online voor een Nederlands bedrijf en de rest van de tijd investeerde ik voornamelijk in ons gezin. Quality time noemen we dat geloof ik.
Ik nam steeds meer afstand van social media, fotografie, mijn bedrijf, mijn telefoon... En ik was steeds vaker in het moment. Ik begon stress los te laten, ervaringen op te doen en begon gewoon te 'zijn'. Alles gaat hier zoveel langzamer, rustiger, meer ontspannen. In een winkel nemen ze de tijd voor je. Er worden persoonlijke gesprekken gevoerd, als je elkaar begint te kennen. Als er mensen achter je in de rij staan tijdens een wat langer gesprek, dan wachten zij geduldig. Evenals jij moet wachten, omdat er voor je wordt besproken hoe het met de kippen gaat. Het is zoals het is en het gaat zoals het gaat.
Ik begon terug te keren naar de kern. Ik begon de waanzin te zien waarin wij leven. De enorme hoeveelheid afval en de gekte omtrent voeding. We begonnen bij onze komst hier met wekelijkse boodschappen in de supermarkt van rond de 100 euro. Als we nu 15 euro kwijt zijn is het veel. We doen boodschappen in de natuurlijke, biologische winkels en nemen dan zelf de gebruikte zakjes en potten weer mee om te vullen. Ik begon ontzettend veel plezier te krijgen in (gezond) koken en bakken en maakte alles zelf. Van granola tot pasta en natuurlijk brood en pindakaas mag bij deze Hollander niet ontbreken. Mijn eigen kruiden in de tuin, amandelen teveel om alles te kunnen plukken, vijgen, limoenen, kakifruit, walnoten, alles op 20.000 m2 grond om ons huis.
Ik genoot.
Op een dag brachten we de jongens weer naar school, wat ons dagelijks 2 uur kostte. En werd ik emotioneel bij de woorden: 'Voor het eerst voel ik me ergens thuis'. Zelfs mijn lieve partner in crime, werd er emotioneel van: 'Wow, dat is huge!' Want hij weet als geen ander hoe moeilijk ik het vind om het gevoel te hebben nergens in te passen en om mijn plek niet weten te vinden in de maatschappij.
Alle foto's zijn genomen met een iPhone
Terug naar Nederland
En ja, nu gaan we terug naar Nederland. Volgende week al.
Hoe kom je van zo'n geluksgevoel naar het besluit terug te keren? Nou, het antwoord is heel simpel en heel ingewikkeld tegelijkertijd. Er zijn veel redenen om te verhuizen naar Spanje, maar het onderwijs is daar niet een van. Mijn oudste zoon heeft meer gespecialiseerde hulp nodig in het onderwijs en dat weten ze hier niet te bieden. We hebben twee verschillende locaties geprobeerd. De eerste was hetzelfde onderwijs als in Nederland, maar dan 50 jaar geleden. Het tweede was meer vrij onderwijs, wat me deed denken aan antroposofisch onderwijs, waar ik zeker wel raakvlakken mee heb. Dat leek goed te gaan, maar mijn zoon heeft iets nodig wat de kennis daar te boven gaat en ze weten helaas geen raad met deze situatie. Wat doe je dan?
Als je weet dat de omgeving, de natuur en de rust hier wel heel goed voor hem zijn. Als je weet dat je jongste zoon het hier fantastisch heeft en dat het heel goed met hém gaat. Als jij en je partner je hier thuis voelen en gelukkig zijn. Als je 3 mensen dupeert door er 1 te helpen... Zucht.
Rouwproces
Ik heb zoveel gehuild. Ik kon alleen maar huilen. Ik wilde hier niet weg. Op een gegeven moment probeerde ik te relativeren. Zo erg is het toch ook weer niet? We zijn niet ziek, we hebben een woning om naar terug te keren, er zijn zoveel mensen die in een veel slechtere situatie zitten. Dit is vaak de manier waarop ik denk en als ik één goede eigenschap van mijzelf zou benoemen is het dat ik over enorm veel veerkracht beschik. Maar ik moet uitkijken dat ik de dingen die in mijn leven gebeuren, niet ga bagatelliseren. Mijn verdriet mag er ook zijn.
Ik besefte me dat ik in de rouw was.
Ik moet iets afsluiten, waar ik helemaal nog niet klaar voor ben. Er eindigt iets waarvan ik afscheid moet nemen. Een geliefde plek waar ik me thuis voel en waar ik van houd.
En ik doe dit voor een andere liefde: mijn kind. Die liefde is altijd sterker en daarom komen we hier doorheen. Zolang we samen zijn, kunnen we overal wonen.
Mijn tante overleed begin december. Ik ben naar de uitvaart in Nederland gegaan. We hadden toen nog geen idee dat we voor de beslissing zouden komen te staan om terug te verhuizen naar Nederland.
Tijdens de uitvaart viel me iets op. Natuurlijk, ik ben fotograaf. Er werd op het scherm maar één foto getoond tijdens de hele dienst. Eén foto, voor een heel mensenleven. Ik bedacht me dat ik dat anders zou willen. Maar ik bedacht me ook dat ik diegene was die dat kan betekenen voor een ander. Foto's máken een verschil! Fotografie ís belangrijk! Met foto's leg je een beeld vast, voor de eeuwigheid. Je kunt met foto's laten zien hoe een leven was. Verleden tijd, want een foto is altijd een herinnering van iets dat al geweest is. Klik. En het moment is voorbij.
Hallo passie voor fotografie, welkom terug. Fijn dat je er weer bent, ik heb je gemist.
En dankjewel tante Ciska, dat je dat als laatste cadeau aan mij hebt gegeven...
Happy ending of 2024?
Ja, een happy ending is toch altijd wel weer fijn! Ik kan je alleen nog niet vertellen hoe dit verhaal afloopt. Het is een doorlopend proces hè, het leven. We live and we learn. And men... have we learned in 2024!
Ik ben dankbaar. Dankbaar voor alle processen waar ik doorheen gegaan ben. Individueel en ook samen met mijn gezin en partner. Ik ben zo ver gekomen in zo'n korte tijd. Ik ben dankbaar voor Spanje, het land dat mijn leven op zijn kop zette. Dankbaar voor de mensen die ik heb mogen ontmoeten en van wie ik heb mogen leren.
En ik weet dat ook dit ergens goed voor is! Niet alleen voor mijn zoon, maar voor ons. Je hebt altijd weer keuzes te maken in het leven en ik sta volledig achter de keuze om terug te gaan naar Nederland! Ik heb er inmiddels zelfs weer zin in! We hebben zoveel plannen! En fotografie is daar weer onderdeel van, hoe vind je dat?!
Een fijne jaarwisseling gewenst aan iedereen! Ik hoop dat waar je ook doorheen gaat op dit moment, je de lessen eruit mag halen die waardevol zijn. Als afsluiter wil ik je nog de onderstaande prachtige tekst meegeven.
op eigen kracht
Je innerlijke licht
Als je merkt dat je in fasen van diepe droefheid en duisternis zit, vecht dan niet met haar, verlaag je vibratie niet, beledig haar niet, beledig haar niet of vervloek haar niet. Dat is haar meer macht geven. Het heeft geen zin.
Het enige wat jij hoeft te doen is HET LICHT AAN doen, maar dan JE EIGEN LICHT!
Als ik DUISTERNIS zeg, verwijs ik naar chaos, verwarring, onzekerheid, twijfel, verdoving, terreur, angst, angst, angst, wrok, jaloezie, ziekte, afgunst, schuldgevoel, het verleden, enz. die in jou leven. De duisternis is niet toevallig naar je toe gekomen, het is geen kwestie van toeval... Het is een kwestie van trillingen. Ja! En het is in je leven verschenen met een DIEP GEVOEL: beseffend dat zonder deze ervaring jouw genezing, jouw bevrijding of transcendentie niet mogelijk zou zijn!
HET LICHT aanzetten betekent ontwaken uit zelfbedrog, stoppen met tegen de stroom in te gaan en je verantwoordelijkheid nemen met kracht, maar dan met interne kracht! Je Licht aanzetten betekent beseffen dat niets je tegen kan houden en dat het alleen van jouw energie afhangt om alles in je leven aan te trekken waar je van droomt, naar verlangt en verdient.
Omdat het Licht altijd alle duisternis verlicht (dat is de kracht van het Licht) zul je veranderen, als je beseft dat je de ervaringen van je leven alleen met Liefde moet omarmen (of ze nu goed of niet zo goed waren).
De richting en loop van je leven zullen veranderen, aangezien je de kracht van het ‘negatieve’ zult wegnemen, omdat je de les en het leren ervan al begrijpt! Omdat degene die zijn licht aansteekt, ook zijn liefde verlicht. En degene die zijn liefde aansteekt, alles heeft aangestoken. Dit betekent dat je weer tot leven bent gekomen. Dat je bent teruggekeerd naar jezelf, maar deze keer gericht op je eigen kracht!
Daarom zeg ik je: wees dankbaar voor al die leerervaringen, want als ze niet waren gebeurd, zou de duisternis niet naar je toe zijn gekomen... En het kwam naar jou toe zodat jij je eigen Licht kunt ontdekken en sterker kunt worden! Daarom kan de duisternis niet geëlimineerd of bestreden worden... Het wordt omarmd, het wordt verlicht. Hoe...? Met liefde!!
